Sevdim…Herkesin bakışları altında,herkesin gerekli gereksiz konuşmalarına rağmen sevdim.Kimisi geldi ve “bunlar da geçer boş bir heves.”dedi.Kimisi de “biz daha aşktan ne anlarız bunlar küçük hoşlanmalar.”dedi.Yani herkes kendince bişi söyledi.Kimse beni kimse içimdeki seni görmedi, göremedi.Herkes gülen yüzümü gördükçe geçer dedi.Evet ben de zaman zaman geçti diyorum ama küçücük bir şey seni hatırlatıyor.Olmadık bir anda sen ,adın geliyor aklıma.Çaresiz kalıyorum.Aileme sığınmaya çalışıyorum ama yapamıyorum.Yalnızlığımla baş başa kalıyorum eninde sonunda.Apansız bir sonsuzlukta tutunacak bir el arıyorum ama elim bomboş geri dönüyor.Seni görmedikçe,bana uzak olan sesini duymadıkça varlığını hissetmedikçe içimde bir şeyler daha eksiliyor.Kim bilir şu an ne yapıyorsun?Kim bilir kiminlesin?Belki de mutlusun veya sen de ben gibi sevdiğini düşünüyorsun.Asla bir araya gelemeyeceğin sevdiğini.Bak işte ortak duygularımız da var.İkimiz de bile bile olmayacak iki ayrı duaya amin diyoruz.Birimizin duası kabul olsa birimizinki kabul olmayacak.

     Bir sürü kişiyi görünce vay ne tatlı ne yakışıklı diyorum ama yine de sen yine karşıma çıkıyorsun. Onlarla seni karşılaştırıyorum ister istemez.Kimi zamanlar oluyor gülüp geçesim geliyor ama gülümsemem takılıp kalıyor.Evet şimdiye kadar hoşlandığım hatta sevdiğimi zannettiğim insanlar oldu.Ama hiç böyle garip hissetmedim.Sen başkasın belki ileride senin için de aynısını hissedeceğim ama hissetmek istemiyorum.Seni aynı anda sevip aynı anda sana kızabiliyorum,senden nefret edebiliyorum. Bir sürü duyguyu aynı anda karmakarışık yaşıyorum.Seninle ilgili bir sürü hayal kurdum artık hayal kurmak bile canımı acıtıyor.

   Görüyor musun her halükarda canımı acıtıyorsun…Hep canımı acıtıyorsun…